Vefvísir hefur tekið sérstöku ástfóstri við íslenska stúlku sem búsett er í Búlgaríu og birtir oft pistla þar sem orð hennar og gjörðir eru til umfjöllunar. Í dag er sagt frá þátttöku hennar í einhverskonar keppni og fylgja sex myndir af henni og unnustanum. Frásögnin er hrærigrautur af ensku og íslensku. Líklega er stúlkan búin að gleyma móðurmálinu að hluta, því samkvæmt frásögn blaðsins talar hún um „charity night“ og segist vera „nominated í over all flokki „. Þetta er vondur grautur og Vefvísi ekki til vegsauka.
Meira um slettur. Á leiðinni austur í Grímsnes í morgun sá ég, að við þjóðveg 1 líklega skammt austan við borgarmörkin hafði verið komið fyrir bíl með auglýsingaskiltum. Auglýsingar af þessu tagi munu vera ólöglegar. Á auglýsingaskiltunum stendur „Diggaðu Dew“,sem mér skilst að eigi að vera auglýsing fyrir svaladrykk. Þetta ætti að fjarlægja sem skjótast, – þó ekki væri nema vegna málfarsins. Slæmt væri ef við fengjum skiltaskóg meðfram vegum landsins þar sem móðurmálinu væri misþyrmt með þessum hætti. Lögreglan ekur áreiðanlega framhjá þessu lögbroti oft á dag.
Talað var um beitingu hryðjuverkalaga í Bretlandi gegn Íslandi í fréttatímum beggja sjónvarpsstöðva í kvöld. Í fréttum Stöðvar tvö sagði þulur ranglega , „vegna beitingu hryðjuverkalaga“. Hefði átt að vera vegna beitingar hryðjuverkalaga . Í sjónvarpsfréttum RÚV var réttilega talað um „að mótmæla beitingu hryðjuverkalaga“.
Framburður nokkurra erlendra staðaheita hefur unnið sér hefð í íslensku. Þannig er um heiti borgarinnar Hull þar sem íslenskir togarar og bátar seldu afla forðum tíð. Í íslensku hefur borgin jafnan verið kölluð Húll. Nú eru íþróttafréttamenn allt í einu farnir að tala um Höll. Mér finnst að þrátt fyrir allt eigum við að halda íslenska framburðinum og kalla borgina Húll. En auðvitað er það álitamál.
Meira um framburð. Mikið væri gaman ef forystumenn Frjálslyndaflokksins hættu að tala um „Frálsdaflokkinn“. Jón Magnússon alþingismaður bar nafn flokksins yfirleitt skýrt fram , en hann hefur nú flúið flokkinn.
3 athugasemdir
Ekkert ping ennþá
doddý skrifar:
18/03/2009 at 13:20 (UTC 0)
ég hnaut einnig um þennan frjálsdaflokk um helgina. til margra ára höfðum við líka embætti sem oft var nefnt í talmáli fossæsráðherra. kv d
Eiður Svanberg Guðnason skrifar:
18/03/2009 at 10:35 (UTC 0)
Kærar þakkir Beggi. Ég er kominn þangað þar sem ég þarf ekki á neinum velvilja fjölmiðlafólks að halda. Úr mínum nú helga steini skrifa ég nú út og suður svo sem mér sýnist.
Rétt er það að pistlum mínum er leitað lúsa. Það er bara gott. Því ég geri auðvitað mistök eins og allir aðrir.
Hinsvegar hef ég lúmskt gaman af smæð sumra fjölmiðlunga. Í fréttaauka Sjónvarps ríkisins sýndi Elín Hirst nýlega gamalt viðtal frá í maí minnir mig á árinu 1967. Þetta var fyrsta viðtalið sem ég tók fyrir fréttastofu sjónvarps. Ævinlega hefur verið sagt ( eins og eðlilegt er) þegar sýnd hafa verið gömul viðtöl hverjir þar áttu hlut að máli. Elín lét þess rækilega ógetið. Líklega hef ég einhverju sinni gagnrýnt hana og henni fallið það miður vel.
Þakka þér orðin og sömuleiðis tilvitnunina. Nú stel ég henni frá þér !
Beggi skrifar:
18/03/2009 at 00:55 (UTC 0)
Sammála hverju orði, Eiður.
Íslendingar hafa – að mínu viti – lítið annað gert síðustu árin en stæla leikni sína í slæmri umgengni við móðurmálið og eru fyrir löngu orðnir að atvinnu-þykkskinnungum sem taka engri tamningu og hafa engan áhuga á því – annar hver maður talar og skrifar einsog sprokverskur táningur – hvort sem viðkomandi er 10 eða 60 ára. Sorglegast við stöðu íslenskunnar um þessar mundir er þó að öllum er svo til skítsama. Nú er í alvöru svo komið að 100 apar með ritvél væru líklegri til að skrifa vandaða íslensku en frónskir blaða- og auglýsingamenn (tala ekki um netblaðamenn). Vissulega eru til örfáar undantekningar, en þær eru svo fáar að hinir ágætu pennavíkingar kæmust fyrir í sardínudós.
Það er því tilbreyting að rekast á smá málfarsflengingar á þessum síðustu og verstu, því núorðið þorir enginn að segja fjólupöbbunum og bögubósunum til syndanna af hættu við að fólk dæmi viðkomandi sem barlómskráku – eða finni villur í máli þeirra sjálfra (og ætla þannig að öllu sé jafnað út). Vissulega gera allir villur, en Íslendingar hafa forherst í sínum og gifst þeim.
Vil enda þetta á að vitna í nóbelsverðlaunahöfundinn Derak Walcott – (stal þessu af netinu fyrir löngu):
Ef maður býr í þjóðfélagi þar sem vont mál (og með vont mál á ég ekki við ósiðlegt mál, heldur klaufa-málfar) er talið gott og gilt, og ekki aðeins litið á það sem eðlilegan hlut, heldur leið til að tjá þjóðernisást (þannig að ef maður talar ekki vont mál er maður orðinn óvinur fólksins, því að allir eru farnir að tala vont mál) er skipan tungumálsins á fallandi fæti. Og hnignun málfræðinnar er skyld hnignun þjóðfélagsins, og áður en maður veit af er hver sá sem hefur einhverja hæfileika eða hefur einhvern metnað álitinn vera haldinn sýndarmennsku, því það er alltaf tilhneigingin að beygja slíkan mann til að vera einsog hinir“. (Sunday Express (Trinidad), 14 mars 1982)