Pistlar Sveins Helgasonar frá Bandaríkjunum eru ævinlega góð innlegg í fréttatíma Ríkisútvarps/sjónvarps. Í pistli í dag (09.07.2010) talaði Sveinn um að vera á höttunum eftir og bjóða gull og græna skóga. Gott mál.
Í Molum um málfar og miðla (348), var minnst á forsetningar með íslenskum staðaheitum. Í fréttum Ríkissjónvarps (09.07.2010) var sagt á Stykkishólmi. Föst málvenja er að segja í Stykkishólmi og er ástæðulaust að breyta því. Umburðarlyndið má ekki ná svo langt í Efstaleitinu að menn geti valið sér forsetningar að vild með íslenskum staðanöfnum.
Molaskrifara þykir það einkar ánægjulegt, að eftir birtingu 350 Mola um málfar og miðla skuli málfarsráðunautur Ríkisútvarpsins nú farinn að ræskja sig og líka virðast þessi skrif hafa ýtt við þeim ágæta blaðamanni Fréttablaðsins Bergsteini Sigurðssyni, sem gerir Molahöfund að sérstöku umfjöllunarefni í Bakþönkum sínum í Fréttablaðinu 9. júlí.
Svo sem áður hefur verið nefnt telur málfarsráðunautur þessar athugasemdir mínar bera vott um staðnaðan hugsunarhátt og skort á umburðarlyndi. Glaður gengst ég við því að vera haldinn þessum kvillum, ef það er það sem málfarsráðunautur les úr þessum skrifum mínum.
Bergsteinn gerir Molahöfund eiginlega ábyrgan fyrir öllu málfari í Ríkisútvarpinu á þeim árum (1967 til 1978) sem hann starfaði þar, fyrst um skeið sem yfirþýðandi en lengst af sem fréttamaður og fréttaþulur. Nú þykir Molaskrifara tíra á tíkarskottinu ! Kannski man Molaskrifari svolítið lengra aftur í tímann en Bergsteinn, langtum yngri maður. Á þessum árum starfaði Ríkisútvarpið í tveimur algjörlega aðskildum deildum. Útvarpið, hljóðvarpið, var að Skúlagötu 4 en sjónvarpið að Laugavegi 176. Ég held ,að við sem störfuðum undir handarjaðri Emils Björnssonar fréttastjóra þessi ár, – og við vorum nokkuð mörg, – þurfum ekkert að skammast okkar fyrir málfar í fréttum á þessum árum. Ég geri það ekki og þykist líka geta talað fyrir munn minna gömlu vinnufélaga. Á fréttastofu hljóðvarpsins á þessum árum var einnig lögð rík áhersla á vandað málfar undir stjórn Margrétar Indriðadóttur. Seinna tóku við Kári Jónasson í útvarpinu og í sjónvarpinu Ingvi Hrafn Jónsson og Bogi Ágústsson. Allir höfðu þeir metnað til að gera vel, – og gerðu, – í þessum efnum. Þularstörfum hjá útvarpinu gegndi líka fólk,sem lét sér annt um tunguna, – Pétur Pétursson, Jóhannes Arason, Jón Múli, Ragnheiður Ásta og fleiri og fleiri. Iðulega leiðréttu þau texta og færðu málfar til betri vegar.
Molaskrifari fær alltaf öðru hverju pirringspústra ( ekki viss um að það orð finnist í orðabókum.!) vegna þessara skrifa sinna. Oftar en ekki eru þar að verki nafnleysingjar, sem brestur kjark til að koma fram undir nafni og vega því úr launsátri. Við þá segir Molaskrifari það sem góður vinur kenndi honum forðum, þegar sá hafði fengið sig fullsaddan af símtölum nafnleysingja um efni sjónvarpsins: Ég tala ekki við fólk sem heitir ekki neitt.
Meðan þeir sem þakka þessi skrif eru margfalt fleiri en þeir sem amast við þeim, verður hér haldið áfram enn um sinn.
Skildu eftir svar