Það er ofur eðlilegt að þeir sem lesa fréttir eða segja mismæli sig. Þá er bara að leiðrétta mismælið og halda ótrauður áfram. Ef mismælið er ekki leiðrétt eru líklega fyrir því tvær ástæður. Sá sem mismælir sig veit ekki betur og heldur að hann sé að lesa það sem rétt er. Hin ástæðan er sú að hann viti betur en hlusti ekki á eigin lestur og heyri því ekki mismælið. Eitt það fyrsta sem fréttamenn ,sem flytja talað mál þurfa að tileinka sér, er að hlusta á það sem þeir lesa.
Í miðnæturfréttum Ríkisútvarps ( 22.10.2010) var sagt: Mikil ísing er nú á vegnum. Átti að vera á vegum. Í morgunþætti Rásar tvö, þar sem málfar er oft ekki upp á marga fiska , var talað um fólk sem horfið hefði sporslaust. ( Leiðrétt síðar) Sami umsjónarmaður talaði um fullt tungl og sagði að fjöllin á tunglinu hefðu sést bersýnilega. Hann átti við að greinilega hefði mátt sjá fjöllin á tunglinu, líklega með berum augum. Það eru ekki alltaf gerðar miklar kröfur um íslenskukunnáttu til þeirra sem sjá um fasta þætti í Ríkisútvarpinu. Með því að ráða þáttagerðarfólk sem talar óvandað mál spillir Ríkisútvarpið tungunni.
Í ágætu spjalli um daglegt mál á Rás eitt (22.10.2010) var rætt um orðið svefnpurka og bæjarnafnið Purkugerði, sem er til bæði á Íslandi og í Færeyjum. Bæta má við að í Færeyjum er líka til ættarnafnið Purkhús.
Mörg fyrirtæki er með svokölluð símaver í stað þess sem einu sinni var kallað skiptiborð. Í símaverum eru oft þjónustufulltrúar sem svara spurningum viðskiptavina. Miklu skiptir að þetta fólki kunni að svara í síma. Molaskrifari er til dæmis aldrei sáttur við að heyra: Hinkraðu aðeins fyrir mig ! Eða: Hinkraðu á línunni ! Þegar Molaskrifari þakkar veitt svör eða þjónustu kemur fyrir að sagt er: Gjörðu svo vel ! Slíkt svar er auðvitað út í hött.
Skildu eftir svar