Fyrirtækið Iceland Express fer mikinn í auglýsingum í sjónvarpi og lætur sem það sé flugfélag. Iceland Express er ekki flugfélag, það hefur ekki flugrekstrarleyfi og það er ekki heldur ferðaskrifstofa. Fyrirtækið er skrásett hjá Ferðamálastofu sem „ferðaskipuleggjandi“. Það er ekki á skrá yfir ferðaskrifstofur hjá Ferðamálastofu. Það er heldur ekki á skrá Flugmálastjórnar Íslands yfir þá aðila sem hafa flugrekstrarleyfi. Réttindi neytenda gagnvart svokölluðum „ferðaskipuleggjanda“ eru miklu minni en gagnvart ferðaskrifstofu eða flugfélagi. Neytendasamtökin ættu að láta þetta mál til sín taka, því það er engu líkara en Iceland Express sé viljandi að villa á sér heimildir. Þykjast vera það sem það er ekki. Það getur komið illa niður á neytendum, til dæmis ef rekstur fyrirtækisins stövast skyndilega.
Orðið áhafnarmeðlimur er eilíf afturganga í íslenskum fjölmiðlum. Nýjasta dæmið er úr mbl.is (14.03.2011) : Áhafnarmeðlimum tókst að hindra tvo drukkna mexíkóska flugmenn í að fljúga flugvél, með 101 farþega innanborðs. Þarna hefði mátt tala um flugliða í stað áhafnarmeðlima.
Það er hallærislegt , að Ríkissjónvarpið skuli í dagskrárkynningum halda því leyndu fyrir áhorfendum við hvern er rætt í þættinum Í návígi. Það er eiginlega óskiljanlegt og dónaskapur við hlustendur.
Lesandi Mola sendi línu og gerði að umtalsefni, það sem hann kallað „það málfarið“. Hann segir: „Dæmi úr fréttum undanfarið um þetta: Fréttamaður Rúv að tala við börnin „þegar það var sleginn kötturinn úr tunnunni“, í stað „þegar kötturinn var sleginn úr tunnunni. Dæmin er mýmörg á hverjum einasta degi. Þetta er þörf ábending. Og taki þeir nú til sín,sem eiga !
Síðastliðið sunnudagskvöld (13.03.2011) sýndi norska sjónvarpið NRK2 hátíðartónleika Berlínarfilharmóníunnar í þættinum Hovedscenen. Upptakan var frá í fyrra. Tónleikarnir voru sannkallað eyrna- og augnakonfekt. Hljómsveitinni stjórnaði Gustavo Dudamel og lettneska mezzósópran söngkonan Elina Garanka flutti okkur hvern gimsteininn á fætur öðrum. Hún verður aftur á skjánum í sama þætti á sunnudaginn kemur og þá í Carmen ásamt ítalska tenórnumRoberto Alagna í frægri uppfærslu Metropolitan óperunnar í New York frá í fyrra. Hversvegna fá íslenskir áhorfendur aldrei að sjá neitt þessu líkt? Það getur ekki verið kostnaðarins vegna. Þetta efni kostar áreiðanlega minna en lélegur fótboltleikur. Meðan áhuginn er ekki fyrir hendi í Efstaleiti er það borin von að við fáum að sjá menningarefni af þessu tagi. Menningin verður ærið oft undir íþróttunum hjá núverandi stjórnendum í Efstaleitinu.
Fyrirtækið Iceland Express fer mikinn í auglýsingum í sjónvarpi og lætur sem það sé flugfélag. Iceland Express er ekki flugfélag, það hefur ekki flugrekstrarleyfi og það er ekki heldur ferðaskrifstofa. Fyrirtækið er skrásett hjá Ferðamálastofu sem „ferðaskipuleggjandi“. Það er ekki á skrá yfir ferðaskrifstofur hjá Ferðamálastofu. Það er heldur ekki á skrá Flugmálastjórnar Íslands yfir þá aðila sem hafa flugrekstrarleyfi. Réttindi neytenda gagnvart svokölluðum „ferðaskipuleggjanda“ eru miklu minni en gagnvart ferðaskrifstofu eða flugfélagi. Neytendasamtökin ættu að láta þetta mál til sín taka, því það er engu líkara en Iceland Express sé viljandi að villa á sér heimildir. Þykjast vera það sem það er ekki. Það getur komið illa niður á neytendum, til dæmis ef rekstur fyrirtækisins stövast skyndilega.
Orðið áhafnarmeðlimur er eilíf afturganga í íslenskum fjölmiðlum. Nýjasta dæmið er úr mbl.is (14.03.2011) : Áhafnarmeðlimum tókst að hindra tvo drukkna mexíkóska flugmenn í að fljúga flugvél, með 101 farþega innanborðs. Þarna hefði mátt tala um flugliða í stað áhafnarmeðlima.
Það er hallærislegt , að Ríkissjónvarpið skuli í dagskrárkynningum halda því leyndu fyrir áhorfendum við hvern er rætt í þættinum Í návígi. Það er eiginlega óskiljanlegt og dónaskapur við hlustendur.
Lesandi Mola sendi línu og gerði að umtalsefni, það sem hann kallað „það málfarið“. Hann segir: „Dæmi úr fréttum undanfarið um þetta: Fréttamaður Rúv að tala við börnin „þegar það var sleginn kötturinn úr tunnunni“, í stað „þegar kötturinn var sleginn úr tunnunni. Dæmin er mýmörg á hverjum einasta degi. Þetta er þörf ábending. Og taki þeir nú til sín,sem eiga !
Síðastliðið sunnudagskvöld (13.03.2011) sýndi norska sjónvarpið NRK2 hátíðartónleika Berlínarfilharmóníunnar í þættinum Hovedscenen. Upptakan var frá í fyrra. Tónleikarnir voru sannkallað eyrna- og augnakonfekt. Hljómsveitinni stjórnaði Gustavo Dudamel og lettneska mezzósópran söngkonan Elina Garanka flutti okkur hvern gimsteininn á fætur öðrum. Hún verður aftur á skjánum í sama þætti á sunnudaginn kemur og þá í Carmen ásamt ítalska tenórnumRoberto Alagna í frægri uppfærslu Metropolitan óperunnar í New York frá í fyrra. Hversvegna fá íslenskir áhorfendur aldrei að sjá neitt þessu líkt? Það getur ekki verið kostnaðarins vegna. Þetta efni kostar áreiðanlega minna en lélegur fótboltleikur. Meðan áhuginn er ekki fyrir hendi í Efstaleiti er það borin von að við fáum að sjá menningarefni af þessu tagi. Menningin verður ærið oft undir íþróttunum hjá núverandi stjórnendum í Efstaleitinu.
Skildu eftir svar