Það er gamall ósiður, að þingmenn breyti ræðum eftir flutning og fyrir prentun í þingtíðindum. Sennilega er þetta frá þeim tíma er þingritarar handskrifuðu ræður eftir þingmönnum. Þá gat verið hætta á misheyrn eða misskilningi. Svo varð Alþíngi fyrst þjóðþinga í veröldinni til að taka ræður þingmann upp á segulband, eða stálþráð eins og þá var notaður til hljóðritunar. Þá hefði átt að hætta þessum yfirlestri.
Þessi ræðulestur og leiðréttingar vöktu mér nokkra undrun er ég kom á þing 1978. Algengt var að sjá þingmenn og ekki síður ráðherra sitja lon og don, lesa og leiðrétta, og oft krota mikið. Svo var það einhverju sinni í upphafi þingsetu minnar að ég sá Stefán Jónsson taka við ræðuhandriti úr hendi þingvarðar, hann setti stafina sína á það og rétti honum blaðabunkann aftur. – Hvað er þetta, lestu þetta ekki yfir , spurði ég ? Nei , sagði Stefán, það sem ég hef sagt hef ég sagt. Ræður eru ekki fluttar á bókmáli. Þetta verður bara að standa eins og það var sagt. Þetta tók ég mér til fyrirmyndar.
Stefán hefði sjálfsagt ekki þurft að hnika til orði, þótt hann hefði lesið yfir. Hann var einstaklega vel máli farinn eins og við mörg munum og ekki síður ritfær. Ég hef alltaf haft sérstakt dálæti á bók hans Að breyta fjalli Hún er meistaraverk.
|
Alþingi tryggi að þingræðum verði ekki breytt |
Skildu eftir svar