Skrifað og skrafað

1 athugasemd

Ekkert ping ennþá

1. 

   Erlingur Thorsteinsson skrifar:

   13/05/2012 at 11:36 (UTC 0)

   Smá viðbót:

   Kínverjar borða lakkrís, og ég var búinn að selja alla framleiðsluna til 5 ára.

   Hins vegar fékk ég að kynnast íslensku siðferði, sem er ekkert.

   Þetta er eignarréttur, sem fyrnist aldrei.

   Drög í málinu eru eftirfarandi:

   Allar greiðslur í gengum sjónval sf.
   Stofnar með Gísla Baldri sjónval hf. Halldór.

   Lakkrísmálið í Kína.

   Forsaga og útskýringar.

   Fyrst ber að nefna það að Lakkrísmálið hefur verið í gangi síðan 1991. Síðan þá hefur undirritaður reynt að ná rétti sínum fram á öllum stjórnsýslustigum án árangurs. Í ljósi þess hversu yfirgripsmikil þau brot sem undirritaður hefur orðið fyrir og einnig hversu margir fyrrverandi ráðamenn þjóðarinnar eiga í hlut telur undirritaður að ekki er hægt að leysa úr málinu fyrir íslenskum dómstólum. Því mun undirritaður fara með mál þetta fyrir dóm í Svíþjóð.

   Helsta atburðarrás:

   Í júní árið 1990 keypti undirritaður helming í félaginu Sjónvali sf. kt. 431178-0369 (hér eftir Sjónval sf.) þá staðsett að Grensásvegi 5. Seljandi var Guðmundur Viðar Friðriksson, en skráður eigandi í Firmaskrá var Kristín Jórunn Hjartardóttir. Með í kaupunum var lakkrísformúla, sem ekki var nefnd í kaupsamningi en var tilgreind síðar á blaði þar sem henni var skipt í 3 jafna hluta Guðmundur Viðar, Birgir Viðar Halldórsson. Birgir Viðar ætlaði að sjá um markaðsfærslu. Birgir Viðar sagði sig frá samningnum. Því átti undirritaður strax 50% af formúlunni þar sem hún var eign Sjónvals sf. Staðfest var af þeim aðilum sem undirrituðu samninginn gagnvart Kínverjum að formúlan var eign félagsins frá því í maí 1990, mánuði áður en undirritaður keypti helming félagsins. Við kaupin var Sjónval sf. skuldlaust. (fá staðfest)

   Í júlí árið 1990 keypti undirritaður hinn helminginn af eignum Sjónvals sf. (hverjar voru skuldirnar þá?) Undirritaður átti því formúluna alla í júlí 1990. Í því samhengi kemur í sama stað niður hvort að undirritaður átti félagið Sjónval sf. eða einungis eignir þess. Undirritaður hafði vilyrði um markaðssetningu allrar framleiðslunar.

   Kristín Jórunn Hjartardóttir fer í gjaldþrot 1992 svo og Sjónval sf. Bústjórinn Halldór Birgisson hélt því fram við undirritaðan að Sjónval sf. væri ekki samstarfsaðili Kínverja heldur Sjónval hf. kt 490392-2549 (hér eftir Sjónval hf.) sem stofnað var 1992. Samkvæmt íslenskum lögum og sennilega Evrópurétti einnig getur félag ekki tekið við réttindum, nema það sé stofnað innan 6 mánaða frá undirritun samnings 8/1 1990. Hér ber að geta þess að bústjórinn sjálfur, Halldór Birgisson, var einn af stofnendum Sjónvals hf. ásamt Gísla Baldri Garðarssyni hrl.
   Undirritaður benti Halldóri á að undirritaður sjálfur hafi í raun keypt félagið Sjónval sf. en skuldir þess koma undirrituðum ekki við þar sem Guðmundur Viðar Friðriksson var ekki prókúruhafi fyrir félagið Sjónval sf.

   Halldór ráðlagði undirrituðum að stefna kröfu í þrotabú Sjónvals sf.

   Á skiptafundi sem haldinn var (hvenær?) hélt bústjórinn Halldór Birgisson utan aðalgögnum málsins. Lögmaður undirritaðs, Ágúst Karlsson hrl fékk því ekki aðgang að nauðsynlegum gögnum í málinu. Að auki hélt bústjórinn því fram að Sjónval hf. væri upphaflegur samningsmaður Kínverja.

   Undirritaður kærði ákvörðun bústjóra fyrir Héraðsdómara, Jóni Finnbjörnssyni. Þar sem ljóst var að bústjórinn hafi hvorki sýnt hlutlægni né fylgt lögum um bústjóra. Á fundi með héraðsdómara lofar Halldór Birgisson að leiðrétta misfellur sínar í þrotabúinu. Steinarr Guðmundsson er vitni að þeirri fyrirtöku. Þetta loforð var ekki efnt að hálfu Halldórs. Við nánari eftirgrennslan stuttu síðar kom í ljós að héraðsdómarinn hélt ekki skýrslu um þennan fund auk þess sem hann hélt því fram við undirritaðan að bústjórinn hefði ekki lofað að leiðrétta misfellar sínar heldur hafði undirritaður þvert á móti…

   Miðopnugrein var birt um málið í Morgunblaðið en ritstjóri blaðsins neitaði undirrituðum um að koma með svargrein í blaðið til að leiðrétta helstu rangfærslur. Hér ber að geta þess að greinin var meira og minna byggð á rangfærslum. Ritstjórinn tjáði undirrituðum að blaðinu væri ekki skylt að koma með leiðréttingar.

   Kínversk stjórnvöld hafa margsinnis staðfest að Sjónval sf. sé upphaflegur samstarfsaðili og hafa aldrei samþykkt nýjan samstarfsaðila, þ.m.t. Sjónval hf. Það sem flækir þetta mál nokkuð er að Kínverjar notast ekki við kennitölur, heldur einungis heimilisfang sem er Suðurlandsbraut 22. Þar sem heimilisfang Sjónvals sf. var að Suðurlandsbraut 22 en Sjónval hf. var með annað heimilisfang ætti þó að vera ljóst að Kínverjar eiga í samningum sínum við Sjónval sf. Einnig er til trafala að undir samninginn í Kína er ritað Sjónval Ltd, sem er Sjónval hf, samkvæmt íslenskri þýðingu. Ljóst er þó að samkvæmt heimilisfanginu er átt er við Sjónval sf.

   Verksmiðjan hætti starfsemi 1994 en ágreiningur var allan tímann um eignarhaldið. Endurgreiðslur til Sjónvals hf. áttu sér stað í tvígang árið 1995 og 1998. Þær voru fengnar fram með þeim hætti að Utanríkisráðuneytið staðfesti skriflega gagnvart Kínverskum stjórnvöldum að Sjónval hf. væri upphaflegur samstarfsaðili Kínverja. Augljóst er af öllum gögnum málsins að Sjónval sf. var upphaflegur samstarfsaðili Kínverja eins og sést margítrekað á öllum gögnum milli Sjónvals sf. og Kínverja. Þrátt fyrir ítrekaðar tilraunir hafa íslensk stjórnvöld synjað öllum beiðnum um leiðréttingu. Í ljósi þess hversu bersýnileg rangfærslan er má teljast ljóst að málið hafi verið tekið pólitískum tökum frá upphafi. Í þessu samhengi ber að geta þess að félagið Sjónval hf. var stofnað í mars 1992 eða 15 mánuðum eftir undirritun samningsins á milli Sjónvals sf. og Kínverjanna. Því er ómögulegt að Sjónval hf. hafi verið upphaflegur samstarfsaðili Kínverjanna. Að auki samþykktu Kínverjar aldrei Sjónval hf. sem nýjan aðila og því á félagið ekki að geta tekið við réttindunum.

   Undirritaður krafðist þess að bústjóra, Halldóri Birgissyni væri vikið fyrir Héraðsdómi og síðar Hæstarétti en báðir dómstólarnir dæmdu undirrituðum í óhag. Niðurstaða Hæstaréttar var sú að ekki skipti máli hvort að Halldór Birgisson ljúki búinu. Í ljósi augljósra hagsmunatengsla Halldórs Birgissonar við Sjónval hf. er erfitt að sjá hvernig Halldór getur hafa talist hæfur til að starfa sem bústjóri við félagið Sjónval sf. Niðurstaða Hæstaréttar var sú að honum yrði ekki vikið.

   Þess ber þó að geta að stefnan beindist eingöngu að bústjóranum en ekki öðrum almennum málavöxtum þessa máls.

   Undirrituðum var synjað um gjafsóknarbeiðni af Þorsteini Pálssyni þáverandi Dómsmálaráðherra. Þrátt fyrir að Hrafnhildur… dóttir? lögfræðingur Héraðsdóms (fá á hreint?) sagði undirrituðum að miðað við hennar reynslu ætti málið að fá gjafsókn. Umboðsmaður Alþingis tjáði undirrituðum að hægt væri að sækja um gjafsókn aftur sem undirritaður taldi þýðingalaust að sækja um í ljósi alls sem fram hefur komið.

   Undirritaður fékk Jón Ögmund Þormóðsson þáverandi starfsmann (ráðuneytisstjóri?) Iðnaðarráðuneytisins og Atla (hvers son?) til að fara yfir málið (hvenær?). Þeirra faglega niðurstaða var sú að undirritaður ætti öll réttindin í málinu.

   Jón Ögmundur dró síðan fyrirvaralaust niðurstöðu sína til baka á tveimur forsendum. Annars vegar þeirri að undirritaður hafði stefnt inn kröfu í þrotabú félags, sem undirritaður sagðist síðan eiga. Eins og fram hefur komið var það ráðlegging Halldórs Birgissonar bústjóra. Hin forsendan var sú að lögmaður undirritaðs Ágúst Karlsson hrl hafi metið málið svo að undirritaður ætti ekki réttindin. Eins og áður hefur komið fram hélt bústjórinn Halldór Birgisson mikilvægum gögnum málsins fyrir utan skiptafundinn. Þegar þetta er haft í huga eru þær skyndilegu forsendur sem Jón Ögmundur ber fyrir sig marklausar.

   Til þess að sýna fram á að Sjónval hf. ætti réttindin í málinu þurfti Gísli Baldur Garðarsson hrl. að sýna fram á að Sjónval hf. væri upphafssamningsaðilinn. Hér ber að hafa í huga að Sjónval hf. hefur aldrei verið staðsett hvorki á Grensásvegi 5 eða Suðurlandsbraut 22. Hins vegar hefur félagið verið staðsett að Frostafold 6. Í bréfi Gísla Baldurs Garðarsonar hrl er þessum staðreyndum snúið við eins og sjá má í skjali (hvaða skjali?). Í skjalinu kemur fram að Sjónval hf. sé staðsett að Suðurlandsbraut 22 en Sjónval sf. sé staðsett að Frostafold 6. Þetta er klárt dæmi um skjalafals. Hér þarf ekki að líta lengra en til þeirra samninga sem gerðir voru á milli Sjónvals sf. og Kínverjanna 15 mánuðum fyrir stofnun Sjónvals hf. Þar kemur skýrt fram að Sjónval sf. sé staðsett að Suðurlandsbraut 22. Gísli Baldur Garðarsson hefur neitað að undirritaður hafi komið nálægt málinu (samningum við Kínverjana?) fyrir árið 1993.
   Landsbanki Íslands var helsti viðskiptabanki Gísla Baldurs Garðarsonar hrl. og hafði hann veruleg ítök í bankanum í gegnum störf sín sem lögfræðingur. (ha??)

   Íslendingarnir upphófu einnig rógburð ekki bara gagnvart mér, heldur einnig Kínverjum, sem gerðu ekkert rangt af sér í þessu máli. Bréflega hótar Gísli Baldur Garðarson hrl. þessu, en síðan neyddist fv sendiherra Íslands í Kína Hjálmar Hannesson til að rita grein í blað. Eins og kunnugt er þá rita embættismenn yfirleitt ekki greinar í blöð, en hér ofbauð Hjálmari algjörlega. 18)

   Þeir fölsuðu einnig reikning frá Iðntæknistofnun 19)

   Ég fékk eina ráðleggingu frá lögmanni, sem reyndist vera röng. Það kom m.a. tilboð í málinu upp á 1,5 milljónir USD, sem Halldór Birgisson hafnaði. 20)

   Hannes Hólmsteinn Gissurarsson hringdi á heimili undirritaðs 2001 og hótaði undirrituðum að „þeir myndu sjá til þess að undirritaður fengi ekki ráðningu við Framhaldsskóla framar“. Þetta hefur staðist allar götur síðan.
   Málið kemst síðan í hámæli 2001, þá er ráðist á mig í starfi af Hannesi Hólmsteini prófessor.

   Undirritaður fór fram á að fá afrit af gögnum frá Upplýsinganefnd Forsætisráðuneytisins. Þeirri beiðni er hafnað en undir bréfið skrifar Eiríkur Tómasson prófessor. Hann segir ranglega að undirritaður hafi tapað málinu fyrir Hæstarétti, en hér ber að hafa í huga að stjórnsýslulega hlið málsins hefur aldrei farið fyrir dómstóla, eingöngu krafan gagnvart bústjóranum. Eiríkur viðurkennir hins vegar að málið hafi verið tafið í 2,5 ár. Undir þetta bréf skrifar Elín Hirst, sem er þekkt Sjálfstæðiskona, og einnig Valtýr Sigurðsson núverandi Ríkissaksóknari (pólitískt ráðinn) Þetta bréf er auðvitað lögbrot. 21)

   Undirritaður skrifaði í kjölfarið bréf m.a. til Forsætisráðuneytisins, Fjármálaráðuneytisins og síðast til Ríkislögmanns. Hjá Ríkislögmanni fékk undirritaður þær upplýsingar að hvorki Forsætisráðuneytið, Utanríkisráðuneytið né Fjármálaráðuneytið hefðu látið Ríkislögmann fá afrit af málinu, eins og skylt er samkvæmt lögum. Ríkislögmaður taldi hins vegar málið vera fyrnt.

   Sjónarmið undirritaðs er aftur á móti að um eignarétt er að ræða sem fyrnist ekki. Einnig ber að geta þess að undirritaður hefur allan tímann barist í málinu og krafist gagna án árangurs.

   Davíð Oddson lofaði öllu fögru fyrir 3 árum síðan að leiðrétta málið, en stóð ekki við það frekar en annað í málinu.

   Sigmundur Böðvarsson fór yfir málið en hann hélt því fram að undirritaður gæti ekki treyst hlutleysi íslenskra dómstóla þar sem málið er það viðamikið og teygir anga sína svo djúpt í innviði íslenskrar stjórnskipunar. Arnmundur Bachmann fór að auki yfir málið en niðurstaða hans er samdóma áliti Sigmundar.22)

   Hvaða aðilar eru ábyrgir í málinu? Sjónval hf. Gísli Baldur Garðarson hrl. Stefán Jóhannson, Sólrún Viðarsdóttir, Sjálfstæðisflokkurinn, Davíð Oddson, Halldór Ásgrímsson, Geir Haarde, Þorsteinn Pálsson, Halldór Blöndal, Halldór Birgisson, Guðmundur Viðar Friðriksson, Kristín Jórunn Hjartardóttir, íslenska ríkið (Ríkislögmaður).

   Kröfur:

   Endurgreiðslur

   50 milljónir króna með dráttarvöxtum síðan byrjun árs 1993
   80 milljónir endurgreiðslur frá 1995 og 1998
   skaðabætur og innheimtukostnaður.

   Samtals að núvirði c.a. 125 milljónir sænskar.

   Undirritaður,

   Erlingur Þorsteinsson

   kt. 221255-